در سیر تاریخی گفته می‌شود یکی از خواسته‌های به حق طبقه کشاورزان ایرانی،رهایی از سوداگری سلف‌خران و داشتن صندوقی برای تأمین مالی خویش بوده است؛آرمانی که ۲۷سال پس از عدل مظفر، با تأسیس بانک کشاورزی در سال ۱۳۱۲ خورشیدی جامه عمل پوشید.
در سیر تطور و تحول این بانک در آستانه عصر تجدد و اوایل سده بیستم تا پایان آن درمی‌یابیم این موجود زنده و پویا،همواره منشأ اثر بوده است و علاوه بر کشاورزی خرد و معیشتی،جملگی طرح‌های بزرگ زراعی،باغبانی ودامپروری که با رعایت اصول فنی و اقتصادی در سپهر اقتصاد کشور نقش‌آفرین بوده‌اند؛برخوان این بانک که متعلق به همه مردم ایران است نشسته‌اند.
نکته مهم درباره این بانک تخصصی و توسعه‌ای که از بهترین و کار آزموده ترین کادر متخصص در رشته‌های مختلف برخورداراست،منابع مالی مورد نیاز است که باید از بازارهای مالی گوناگون و متنوع کشور در قالب جذب سپرده و دیگر تکنیک‌های تجهیز منابع جمع‌آوری و نهایتاً در اختیار تولید غذا در کشور قرار گیرد تا نسبت کفایت سرمایه بانک (Capital Adequacy Ratio)افزون بر تصمیم اخیر دولت،از طریق افزایش کمی منابع مالی مورد نیاز نیز تأمین و فراهم گردد تا بانک از توان مضاعفی در پوشش ریسک‌های خود برخوردار باشد.
نکته دیگری که ضرورت دارد این است که با این پیش‌فرض که مهم است سپرده‌های مردم و حساب اشخاص حقوقی،در چه محلی صرف می‌شود؛کلیه وجوه و حساب‌های مالی بخش کشاورزی نیز در این بانک که عمدتاً صرف تولید غذا می‌شود، متمرکز شود و امکان ارائه تسهیلات هدفمند بیشتری را فراهم آورد.
آنچه روشن است؛امنیت غذایی به عنوان مؤلفه اصلی و بنیادین امنیت ملی در همه کشورها به شمار می‌آید و تقویت یگانه نهاد مالی تخصصی واصلی تأمین مالی بخش کشاورزی از مهم‌ترین رسالت‌های مادی و معنوی دولت و مردم به شمار می‌آید؛خاصه آن‌که کادر مدیریتی بانک نگاه دانش بنیان به تولید دارد و با مراکز علمی نیز در حال مراوده است.نقطه جالب تاریخی در نودمین سال تأسیس بانک که متولد ۱۳۱۲ است پیمان اخیر با دانشگاه تهران متولد ۱۳۱۳ است که نگارنده این سطور از کوچک‌ترین دانش‌آموختگان آن است.بی‌شک تقویت این نهاد خوش‌نام،تقویت تولید غذا و سفره مردم خواهد بود.
رامین امینی زارع
دانش‌آموخته دانشگاه تهران