این کنوانسیون در سوم سپتامبر ۱۹۵۳ لازم الاجرا شد. کنوانسیون اروپایی حقوق بشر توسط شورای_اروپا و مستقل از اتحادیه اروپا منعقد شده و هم اکنون حدود ۴۷ دولت از ایسلند گرفته تا جمهوری آذربایجان، آن را امضا کرده‌اند و عضو آن شده اند.
این کنوانسیون ۱۹ ماده ای شامل منظومه ای از حقوق و آزادیهاست همانند حق دادرسی عادلانه، حق حریم خصوصی، حق بر آموزش و حق بر انتخابات آزاد، آزادی اندیشه و بیان، آزادی تجمع و منع شکنجه یا بردگی.
دیوان اروپایی حقوق بشر، نهاد ناظر بر اجرای این کنوانسیون و متمرکز بر مباحث حقوق بشری می‌باشد و بر نسل‌های مختلف حقوق بشر، رای صادر می‌کند.
نخست وزیر سابق انگلیس ترزا می سابقا بدنبال خروج از کنوانسیون بود؛ با این استدلال که این کنوانسیون “دستان پارلمان را می‌بندد، چیزی به رفاه کشور نمی‌افزاید، و با جلوگیری از اخراج اتباع خطرناک خارجی، موجب تضعیف امنیت [بریتانیایی‌ها] می‌شود.”
دولت بریتانیا در ماه‌های اخیر نیز بار دیگر تهدید کرده است که از کنوانسیون اروپایی حقوق بشر خارج خواهد شد؛ چرا که به گفته لندن،‌ این کنوانسیون مانعی برای سیاست‌های بحث‌برانگیز لندن در جهت سرکوب‌ مهاجران به حساب می‌آید (#حقوق_مهاجران).
از سوی دیگر، اتحادیه اروپا اخیرا تلاش کرده که به این معاهده بپیوندد تا بتواند مفاد معاهده را به حقوق اتحادیه سرایت دهد.

به نقل از کانال حقوق بین الملل @intllaw